پناهی کودک کارگر زاده ی زاغه نشین تهران بزرگ ،دستیار کیا رستمی ،صاحب سبک در ایران.
او با فیلم هایی چون بادکنک سفید، دایره و آفساید در جوامع هنری بین المللی شناخته شد و دیدگاهای مدرن او در سینما برای تمام فیلم سازان جهان قابل تحسین.
پناهی بتازگی برنده ی جایزه ساخارف می شود، قبل از آن در تمام جشنواره های سینمایی سر تا سردنیا صندلی خالی با اسم برای او می گذارند.
اما سوال:چه دردی را دوا میکند صندلی خالی و جایزه ی ساخارف؟
دیگر تنها در ذهن خود به آزادی می اندیشد در ذهنش فیلم می سازد،گویی که انسانهای بزرگ همیشه در حال اندیشدن هستند ولی پناهی با قاب دوربینش زنده است و برای هنر و هنرمند گرفتن حق مسلم یعنی ثبت آثارش مرگ تدریجی بیش نخواهد بود. با شما هستم شما سران وحشی و بی صفت جمهوری آپارتاید در ایران بی شک شما خود را به خریت زده اید، می دانید و گویای نفهمیدن دیگران هستید زیرا چه دنیا چه مردمان ایران فهمیدند و اندیشمند و تاریخ ایران نشان داده است مردم عزیز ایران هیچ چیز را به دست فراموشی نمی سپارند اگر سالها از پی سالها بگذرد پناهی ها در یاد ایران می ماند و قابل ستایش برای این مردم، ولی شما ضحاکان بی غیرت بتدریج از تاریخ پر عظمت ایران پاک خواهید شد نه بسادگی بلکه دوران سختی را به انتظار خواهید کشید.